Jam 25 vjeçe dhe po përjetoj një makth që nuk ia uroj askujt. Kam qenë në një lidhje të qëndrueshme prej 3 vitesh me të dashurin tim – një njeri i mirë, i sjellshëm, më ka dashur me gjithë zemër dhe gjithmonë më ka trajtuar me respekt. E ardhmja jonë dukej e qartë: bashkëjetesë, ndoshta martesë, ndërtimi i një familjeje.
Por para disa muajsh bëra një gabim të tmerrshëm që tani më ha përbrenda çdo ditë.
Gjatë një periudhe kur marrëdhënia jonë kishte ftohje, ndihesha e shpërfillur dhe jo shumë e dëgjuar. Në një moment dobësie, e tradhtova. Ishte një natë e vetme, me një njohje të vjetër që më ngjalli emocione të papritura. Nuk kisha ndërmend që të ndodhte, por ndodhi. Mëngjesin tjetër ndjeva neveri ndaj vetes dhe vendosa ta harroj.
U ktheva te i dashuri im dhe vendosa të mos i tregoja, duke menduar se ishte një gabim i njëhershëm që nuk do të përsëritej. Gjithçka u duk se u stabilizua mes nesh. Por tani, dy muaj më pas, zbulova se jam shtatzënë.
Dhe tani nuk e di kush është babai.
E kam bërë llogarinë, por datat janë aq pranë sa nuk mund të jem e sigurt. Një pjesë e imja shpreson që fëmija të jetë i të dashurit tim, por një pjesë tjetër ka frikë të madhe që mund të jetë i tjetrit. Ai djali tjetër nuk e di që unë jam shtatzënë dhe s’e kam ndërmend ta kontaktoj. Por më ha brenda mendimi: “Po sikur fëmija të mos jetë i të dashurit tim?” Çfarë do të bëj atëherë?
Nuk dua ta humbas të dashurin tim. Ai nuk meriton të lëndohet. Por gjithashtu nuk dua ta mashtroj. Kam frikë. Kam turp. Nuk di si të përballem me këtë situatë.
Përgjigjja e psikologes:
Para së gjithash, dua të të them që ndodhja në një situatë e tillë nuk të bën njeri të keq. Je njeri – me emocione, pasiguri dhe nevoja që ndonjëherë të çojnë në vendime të gabuara. Të ndjesh pendesë dhe dhimbje është shenjë që e kupton peshën e veprimeve të tua.
Shtatzënia në një kontekst të tillë është një situatë jashtëzakonisht komplekse emocionalisht dhe praktikisht. Më e rëndësishmja tani është të qetësohesh dhe të përballesh me realitetin, jo me ndëshkimin ndaj vetes.
Këto janë disa hapa që duhet të mendosh seriozisht:
Bëj një test atësie pas lindjes (ose test prenatal nëse është i mundur). Vetëm kështu mund të jesh e sigurt për atësinë e fëmijës. Çdo gjë tjetër është supozim që do të të mbajë në ankth.
Vendos nëse do të tregosh të vërtetën. Ka raste kur çiftet zgjedhin të përballen me të vërtetën dhe e kalojnë bashkë, edhe pse është e vështirë. Ka raste të tjera kur njerëzit zgjedhin ta mbajnë këtë të fshehtë. Por çdo zgjedhje ka pasojat e veta. Të mbash një sekret të tillë kërkon peshë të madhe psikologjike.
Mendo për të ardhmen tënde si nënë. Do të duhet të përballesh me pyetje, përgjegjësi, dhe vendime që lidhen me mirëqenien e fëmijës tënd. Më shumë se çdo gjë, ky fëmijë ka nevojë për një nënë të qëndrueshme emocionalisht dhe një ambient të dashur për të rritur.
Kërko ndihmë profesionale. Kjo situatë ka ngarkesë të madhe psikologjike, dhe ndihma e një psikologu/terapisti nuk është luks, por nevojë.
