Kam takuar një burrë në internet dhe, sinqerisht, çdo moment me të ka qenë magjik. Seksualiteti i tij më ndez dhe më bën të ndihem e dëshiruar në një mënyrë që nuk e kisha ndjerë më parë. Është ajo lloj tërheqjeje që të kap papritmas, që të bën të harrosh gjithçka tjetër përreth.
Por tani jam në një fazë tjetër – fazën e pritjes. Ai nuk ka bërë ende një premtim për një takim të vërtetë. Dhe ndoshta ka frikë. Frikë nga afërsia reale, nga pasiguria që vjen me të, ose thjesht po merr kohë për të kuptuar ndjenjat e tij.
Unë e ndjej këtë tension të hollë mes nesh – dëshira ime për të është e qartë, dhe e di që edhe ai e ndjen, por ka diçka që e mban të hezitueshëm.
Ndërkohë, unë mbetem aty, e ndjerë, e ndezur, duke imagjinuar çdo skenë të mundshme, çdo prekje të mundshme që mund të ndodhë kur të takohemi. Zemra më rreh më shpejt, mendja më fluturon, por ka edhe një pjesë të imja që përpiqet të mos tregojë se sa shumë po pres.
Është një lojë e brishtë – një balancë mes pasionit dhe pritjes. Dhe ndërsa pres, ndihem më e gjallë se kurrë: çdo mesazh, çdo ndjesi që vjen nga ai, më ndez më shumë dhe më bën të kuptoj se dëshira jonë është reale.
Por gjithashtu, frika e tij më bën të ndjej një lloj ankthi të ëmbël – të di që ai mund të afrohet, por nuk e ka bërë ende. Dhe kjo pritje… oh, kjo pritje më bën ta dua edhe më shumë.
Ndonjëherë mendoj se frika e tij është vetëm një pengesë e vogël, që kur të zhduket, çdo gjë mes nesh do të shpërthejë në një zjarr që asnjë prej nesh nuk e ka përjetuar më parë.
Dhe deri atëherë, unë mbetem këtu, duke e ndjerë çdo valë dëshire dhe çdo dridhje të mundshme, duke e pritur atë moment kur dyshimet do të shuhen dhe afërsia reale të marrë vendin e saj.
