Ishte një pasdite e zakonshme e së shtunës. Po pastroja shtëpinë, kur vendosa të sistemoj disa prej rrobave të burrit në dollap. Papritur, më ra një zarf i vogël nga xhepi i xhaketës së tij – ishte një faturë hoteli. Në fillim mendova se kishte qenë në ndonjë takim pune. Por kur pashë emrin e dhomës që ishte regjistruar dhe kohën — e dija që nuk ishte për punë. Zemra më rrahu fort, si kurrë më parë. Fillova të dyshoja. E ndjeva instinktivisht që diçka nuk shkonte.
Vendosa të hesht për disa ditë, por nuk durova dot. Fillova të vëzhgoja sjelljet e tij. Ishte më i largët, më i përqendruar tek telefoni, dilte më shpesh dhe gjithmonë kishte një justifikim të gatshëm. E vendosa të shkoj deri në fund — e ndoqa një ditë dhe… më ra bota mbi kokë. Burri im, njeriu me të cilin kam ndarë gjithçka për më shumë se 12 vite, ishte me një grua tjetër. Por ajo që më shokoi më shumë ishte fakti që ajo grua ishte… motra ime.
Nuk e prisja kurrë. E doja, e besoja, dhe mbi të gjitha e respektoja. Ndërsa ajo… motra ime, gjaku im. Më kishin tradhtuar të dy, në mënyrën më të ulët dhe më të dhimbshme të mundshme.
Jam ndjerë bosh. Si grua, si motër, si njeri. Nuk dija nga t’ia filloja. Në fillim ndjeva urrejtje, pastaj një trishtim të thellë. Më pas, një dëshirë për të kuptuar: pse?
Përgjigjja e psikologut:
E dashur zonjë, para së gjithash, dua të të them se ndjenjat që po kalon janë të natyrshme dhe të vlefshme. Dhimbja që po përjeton është e thellë — sepse nuk je tradhtuar vetëm nga partneri, por edhe nga një njeri që e ke konsideruar gjithmonë si pjesë të sigurisë tënde familjare.
Tradhtia, sidomos kur vjen nga dy njerëzit më të afërt, shkakton një tronditje të fortë emocionale. Nuk është vetëm një ndarje dashurie; është një thyerje besimi, një goditje në themelet e identitetit tënd.
Është normale që të ndihesh bosh, e humbur, e tradhtuar. Por kjo nuk do të thotë që ti je më pak e vlefshme. Gabimi i tyre nuk të përcakton ty. Ajo që ndodh më tej është në dorën tënde: si do të zgjedhësh të shërohesh, cilat kufij do të vendosësh, dhe çfarë do të ndërtosh për veten tënde.
Të sugjeroj ta lejojsh veten të kalojë nëpër të gjitha etapat e dhimbjes: zemërimi, trishtimi, pranimi… por mos ngec. Kërko mbështetje te njerëzit që të duan sinqerisht dhe mos ngurro të punosh me një terapist për të ndërtuar veten nga e para — më e fortë, më e qartë dhe më e lirë.
Ti meriton më shumë. Dhe mbi të gjitha, mos harro: je e vlefshme dhe e dashur, pavarësisht zgjedhjeve të të tjerëve.
