Unë… nuk e di si të filloj. Jam martuar prej 12 vitesh. Në sipërfaqe, gjithçka dukej normale, ndoshta madje edhe e përkryer për një vëzhgues të jashtëm: një familje, dy fëmijë, një grua që gjithmonë ka qenë e kujdesshme dhe e dashur. Por brenda meje, gjërat nuk ishin gjithmonë aq të qeta. Nuk ka qenë se gruaja ime më ka bërë ndonjë të keqe, përkundrazi. Por gjatë viteve, me punë të ngarkuar, stres, dhe rutinën e përditshme, ndjeva se po humbisja një pjesë të vetes. Nuk komunikonim si më parë. Nuk kishte grindje të mëdha, por mungonte intimiteti emocional. Ndihej sikur po bëheshim bashkëshortë më shumë sesa partnerë.
Pastaj ndodhi… Një ditë, takova dikë tjetër. Ishte një rastësi, një takim në një moment kur ndihesha i braktisur emocionalisht, i paçmuar, dhe… po të jem i sinqertë, i vetmuar. Ajo nuk ishte dikush që e kisha dashur më parë; ishte thjesht një person që më dëgjoi, që më bëri të ndihem i rëndësishëm për pak kohë. Fillimisht mendova se ishte thjesht një ndjesi e kalimtare, një ‘shpëtim’ nga monotonia ime emocionale. Por pastaj fillova të takohesha me të. Nuk kishte dashuri të madhe, nuk kishte plane të ardhshme – ishte vetëm dëshira për t’u ndjerë gjallë.
Sa më shumë ndodhte kjo, aq më shumë ndjeja faj. Fillova të kuptoj se nuk ishte gruaja ime që më kishte lënë të ndjehesha kështu; ishte mungesa e komunikimit dhe afërsisë që ne kishim lejuar të krijonte boshllëk. Por ndjenja e fajit nuk mjaftonte. Sa herë kthehesha në shtëpi, shihja gruan time, shihja fëmijët tanë dhe ndihem i mbushur me turp. Çfarë po bëja? Pse po kërkoja dashuri jashtë? Nuk kishte asnjë justifikim për këtë.
Tani, kur e mendoj, ndihem i tradhtuar – jo vetëm ndaj gruas sime, por ndaj gjithë asaj që kemi ndërtuar bashkë. Ndihem i humbur, por edhe i vendosur të kuptoj pse ndodhi dhe si mund ta përballoj pasojën e veprimit tim. Po përpiqem të kuptoj se çfarë do të thotë të jesh i përgjegjshëm, të kërkosh falje, dhe të punosh për të rikthyer besimin dhe dashurinë që e kam lënë të ftohtë gjatë viteve. Por është e vështirë… shumë e vështirë.
Kam nevojë të kuptoj si të vazhdoj përpara, si të jem burrë dhe baba i mirë, dhe si të rikthej atë që humba, pa pasur më gabime të tilla. Nuk e di nëse gruaja ime do të më falë ndonjëherë, por e di se duhet të përpiqem. Sepse të heshtësh nuk është opsion; duhet të përballoj veprimin tim, edhe pse e di se rruga e rikthimit është e gjatë dhe e dhimbshme.
Përgjigja e psikologes:
Faleminderit që po ndan këtë me kaq sinqeritet. Ajo që po përshkruan është më e zakonshme se sa mendoni: shpesh njerëzit nuk tradhtojnë sepse nuk e duan partnerin, por sepse ka boshllëk emocional që nuk është adresuar. Është e rëndësishme që të kuptoni diçka kyçe: përgjegjësia është e juaja – nuk është gruas suaj faji që ndodhi kjo. Tradhtia nuk është asnjëherë një ‘zgjidhje’ e shëndetshme për nevojat emocionale.
Hapi i parë për të rikthyer besimin është të pranoni veprimin tuaj dhe të kërkoni falje sinqerisht. Pastaj, të punoni bashkë me gruan tuaj për të kuptuar boshllëqet emocionale që ekzistonin dhe për t’i adresuar brenda martesës. Ky është gjithashtu një moment reflektimi për të kuptuar se çfarë ju nevojitet emocionalisht dhe si mund ta siguroni atë në mënyrë të shëndetshme – jo duke e kërkuar jashtë. Ndërgjegjësimi dhe përballja me të vërtetën është hapi i parë drejt rikthimit të marrëdhënies dhe paqes me veten.
