Unë dhe e fejuara ime kemi kaluar një periudhë që mendova se do të na shkatërronte përgjithmonë. Të dy e tradhtuam njëri-tjetrin. Jo në të njëjtën kohë, jo për të njëjtat arsye, por dhimbja ishte e njëjtë.
Kur e vërteta doli në shesh, gjithçka u rrëzua. Besimi u thye, fjalët u bënë të rënda dhe heshtja edhe më e rëndë. Kishte net pa gjumë, lot, akuza dhe frikë se po humbnim gjithçka që kishim ndërtuar.
Por ndodhi diçka që nuk e prisja: vendosëm të mos iknim. Vendosëm të flisnim hapur, pa justifikime dhe pa gënjeshtra. Pranuam gabimet tona dhe dhimbjen që ia kishim shkaktuar njëri-tjetrit.
Nuk ishte e lehtë. Ka ditë kur dyshimi ende shfaqet dhe kujtimet dhembin. Por sot jemi më të sinqertë se kurrë. Kemi mësuar të dëgjojmë, të kërkojmë falje dhe të mos e marrim njëri-tjetrin si të mirëqenë.
Tradhtia nuk na bëri më të fortë — puna pas saj po. Ende po shërohemi, por tani e dimë se nëse do të ecim përpara, duhet ta bëjmë së bashku, me të vërtetën përpara dhe me respekt në zemër.
