Shtetet e Bashkuara të Amerikës kanë zhvendosur drejt Europës grupin e sulmit të anijeve më vdekjeprurëve në Botë, flotën “Gerald R. Ford”. Bëhet fjalë për 12 anije që janë nisur nga stacioni detar Norfolk për t’u vendosur në zonën e përgjegjësisë së Komandës Evropiane të SHBA-së (EUCOM). Ky veprim shënon misionin më të fundit të paketës detare që konsiderohet si më e afta, më e adaptueshmja dhe më vdekjeprurja të mbledhur ndonjëherë.
Siç raportohet nga Marina Amerikane, kjo vendosje nënvizon qendrën strategjike të Detit Mesdhe në mes të një mjedisi global sigurie që është në ndryshim. Misioni nuk ka të bëjë vetëm me praninë, por ka të bëjë me projektimin e fuqisë, parandalimin dhe mbrojtjen e interesave amerikane dhe aleate në të gjithë Evropën dhe periferinë e saj detare.
Ndërsa Grupi i Sulmit të Anijeve Gerald R. Ford hyn në hapësirën e EUCOM-it, prania e tij dërgon një mesazh të qartë: Shtetet e Bashkuara ruajnë kapacitet të pakrahasueshëm për të vendosur fuqi detare të integruar dhe shumë-domenesh kudo që është e nevojshme.
Grupi i Dymbëdhjetë i Sulmit të Anijeve Anije-Transporte (CSG-12), i përqendruar rreth USS Gerald R. Ford (CVN 78 ), transportuesi më i madh dhe më i përparuar teknologjikisht në botë, përfaqëson kulmin e fuqisë detare të SHBA-së.
Me gati 4,500 marinarë, grupi i sulmit integron fusha të shumta të luftës në një forcë operacionale kohezive, duke përfshirë komponentë ajrorë, sipërfaqësore dhe të luftës elektronike. Vendosja pasqyron aftësinë e Amerikës për të mbështetur një prani të avancuar dhe për t’iu përgjigjur me shpejtësi kërcënimeve të reja.
Kundëradmirali Paul Lanzilotta theksoi gatishmërinë e misionit për “operacione të qëndrueshme, shumë-domenesh në det, kudo dhe kurdo që t’i ngarkohet detyra”.
Grupi i sulmit përfshin jo vetëm aeroplanmbajtësen e klasit Ford, e cila njihet për sistemin e saj elektromagnetik të lëshimit të avionëve, pajisjet e përparuara të bllokimit dhe shkallën e rritur të gjenerimit të sulmeve, por edhe aeroplanmbajtësen Ajrore Wing Eight (CVW-8), skuadronin 2 të Destroyerëve (DESRON 2) dhe disa shkatërrues me raketa të drejtuara të klasit Arleigh Burke, përfshirë Winston S. Churchill, Mitscher, Mahan, Bainbridge dhe Forrest Sherman.
Anija Ajrore Wing Eight operon me një përzierje avionësh detarë të përparuar, duke përfshirë F/A-18 E/F Super Hornets për misione sulmi shumërolëshe, EA-18G Growlers për luftë elektronike dhe bllokim radarësh, E-2D Advanced Hawkeyes për paralajmërim të hershëm ajror dhe komandë e kontroll, dhe MH-60R/S Seahawks për operacione anti-nëndetëse, anti-sipërfaqe dhe logjistike.
Së bashku, këto njësi i mundësojnë grupit të sulmit të ekzekutojë mbrojtje të integruar ajrore dhe raketore, kontroll detar dhe misione sulmi, duke ofruar mundësi strategjike si për pengim ashtu edhe për dominim të përshkallëzimit.
Historia operacionale e CSG-12 përfshin vendosjet e fundit në mbështetje të masave të parandalimit të NATO-s dhe operacioneve të lirisë së lundrimit.
Prania e saj në Mesdheun Lindor në vitin 2023 siguroi përforcim kritik gjatë përshkallëzimeve në Levant, duke shërbyer si një element reagimi i shpejtë për krizat e mundshme pranë Sirisë dhe Libanit. Krahasuar me grupet e tjera të sulmit të transportuesve amerikanë, njësia e Ford dallohet për shkak të kapacitetit të saj elektrik të përmirësuar, integrimit të sensorëve të përparuar dhe madhësisë së zvogëluar të ekuipazhit përmes automatizimit, duke përmirësuar si mbijetesën ashtu edhe vdekshmërinë.
Strategjikisht, vendosja aktuale vjen në një kohë të ndjeshme. Me dy grupe të tjera transportuese amerikane të pozicionuara tashmë në Lindjen e Mesme, veçanërisht rreth Detit të Kuq dhe Gjirit Arabik, dërgimi i Gerald R. Ford në EUCOM ngre pyetje në lidhje me planifikimin më të gjerë në strukturën e komandës ushtarake amerikane.
Harta e përgjegjësisë së EUCOM mbulon Mesdheun, ku tensionet me Rusinë mbeten të larta dhe ku krahu jugor i NATO-s mbetet i prekshëm ndaj kërcënimeve hibride dhe aktivitetit të parregullt detar.
Në të njëjtën kohë, prania e një grupi të tretë sulmues transportuesësh në hapësirat e afërta mund të sinjalizojë përgatitje për operacione të koordinuara parandaluese ose skenarë të mundshëm përshkallëzimi që përfshijnë kundërshtarë si Irani, nëse tensionet në Ngushticën e Hormuzit ose në boshtin Irak-Siri intensifikohen.
Grupi i Sulmit Gerald R. Ford luan gjithashtu një rol kritik në pengimin e aktiviteteve në zonën gri, duke përfshirë ngacmimet detare, luftën informative dhe kërcënimet ajrore pa pilot.
Sistemet e tij të përparuara të radarit dhe aftësitë e luftës elektronike i mundësojnë asaj të zbulojë dhe neutralizojë një gamë më të gjerë kërcënimesh sesa transportuesit e mëparshëm të klasit Nimitz. Për më tepër, vendosja mbështet praninë e zgjeruar të NATO-s në, dhe është një siguri e shtuar në një kohë kur Rusia vazhdon të ushtrojë presion në të gjithë Evropën Lindore, Detin e Zi dhe më gjerë.
Kjo vendosje përforcon strategjinë e Uashingtonit për parandalim të shtresuar, duke pozicionuar shumëzues të besueshëm të forcës në të gjitha komandat luftarake për t’u dhënë udhëheqësve dhe aleatëve amerikanë fleksibilitet strategjik.
Grupi i Sulmit Ford, në veçanti, zgjeron shtrirjen detare të SHBA-së thellë në zonat e kontestuara, duke i siguruar aleatët dhe duke i ndërlikuar ciklet e planifikimit të kundërshtarit.
Në një peizazh global të paqëndrueshëm, Grupi i Sulmit Ford nuk është vetëm një simbol i forcës, por është një qendër plotësisht operacionale dhe e lëvizshme e fuqisë detare amerikane, e aftë të formësojë ngjarjet nëpër kontinente, të mbrojë të mirat e përbashkëta globale dhe të ruajë një ekuilibër fuqie të favorshëm për Shtetet e Bashkuara dhe aleatët e saj.
