Një grua, e cila ka zgjedhur të mbetet anonime, ka rrëfyer një histori të rëndë emocionale që e ka ndjekur për shumë kohë. Ajo ka treguar se si një moment dobësie dhe boshllëku emocional e çoi drejt tradhtisë — jo me një person të rastësishëm, por me shokun më të ngushtë të burrit të saj. Rrëfimi i saj, i ngarkuar me faj, frikë dhe pendim, ka marrë përgjigjen e një psikologeje, e cila përpiqet të hedhë dritë mbi arsyet e këtij veprimi dhe mundësinë e shërimit emocional.
Rrëfimi i plotë
Nuk e di si të filloj, sepse edhe sot kur e them me zë të lartë, më duket sikur po flas për një person tjetër, jo për veten. Unë tradhtova burrin tim… me shokun e tij më të ngushtë.
Gjithçka nisi shumë më herët sesa e kuptova unë. Ai vinte shpesh në shtëpi, ishte pjesë e familjes sonë thuajse. Me kalimin e kohës, ne u afruam — në fillim me biseda të thjeshta, pastaj me ndarje sekretesh të vogla, e më pas me një lloj butësie që nuk duhej ta lejoja kurrë. Isha e lodhur nga martesa, ndihesha e padukshme nga burri im, ndërsa ai më bënte të ndihem e dëgjuar, e vlerësuar, e gjallë.
E di që nuk është justifikim. Thjesht po tregoj se si ndodhi rrëshqitja.
Nata kur ndodhi gjithçka ishte një natë kur burri im ishte në punë. Unë dhe ai kishim pirë pak verë, po qeshnim shumë, më shumë sesa duhej. Pastaj qeshja u shndërrua në heshtje, heshtja në shikim, dhe shikimi në një gabim të madh që më rëndon ende sot mbi gjoks si gur.
Menjëherë pas asaj nate u ndjeva si një kriminele në shtëpinë time. Çdo gjë më dukej e pistë, edhe ajri. Ai më shkroi disa herë, por unë e ndalova menjëherë. I thashë që nuk mund të përsëritej kurrë.
Nuk i kam treguar burrit tim. E dua. E dua më shumë se kurrë, ndoshta nga frika e humbjes. Por çdo ditë jetoj me fajin dhe me frikën se një ditë e vërteta mund të dalë nga goja e dikujt tjetër.
Po e shkruaj këtë sepse dua të kuptoj: çfarë po më gërryen më shumë — veprimi vetë, apo fakti që e fsheh?
Përgjigja e psikologes:
Faleminderit që ke ndarë një histori kaq të ngarkuar emocionalisht. Rrëfimet si ky kërkojnë jo vetëm guxim, por edhe një shkallë të lartë vetë-reflektimi, të cilin e ke.
Dua të theksoj disa pika të rëndësishme:
Tradhtia zakonisht nuk lind nga boshësia morale, por nga boshësia emocionale.
Ajo që përshkruan — ndjesia e padukshmërisë, e mungesës së vëmendjes, e rikthimit të vëmendjes nga dikush tjetër — janë mekanizma të zakonshëm që çojnë drejt kufijve të thyera.
Faji që ndjen është tregues i vlerave të tua morale.
Njerëzit pa ndërgjegje nuk ndihen kështu. Ti po përjeton dhimbje sepse e kupton peshën e asaj që ka ndodhur.
Dilema e rrëfimit të të vërtetës nuk është e lehtë.
Duhet të kuptosh që ka dy lloj të vërtetash:
– e vërteta që shëron
– dhe e vërteta që shkatërron pa pikë dobie
Nëse motivi për të treguar është thjesht “të lehtësohesh”, kjo bart rrezikun të zhvendosësh peshën nga vetja tek burri yt.
Ajo që ke nevojë tani është të kuptosh “pse-në” tënde, jo “çfarë ndodhi”.
Pse u ndjeve kaq e vetmuar?
Pse nuk komunikoje me partnerin tënd?
Pse kërkove konfirmim emocional jashtë marrëdhënies?
Këto janë pyetje që të afrojnë me shërimin e pjesës brenda teje që e lejoi gabimin të ndodhte.
Kjo situatë mund të bëhet një pikë kthese.
Jo për të harruar çfarë ndodhi, por për të kuptuar çfarë të mungon në martesë, si dhe për të ngritur kufij emocionalë shumë më të fortë në të ardhmen.
