Rrëfimi:
Nuk e di si arrita në këtë pikë. Kam qenë e martuar me Arturin për shtatë vjet. Ai është një burrë i mirë, punëtor, i përkushtuar ndaj familjes. Nuk mund të them se kemi pasur ndonjë problem të madh, veç ndonjë zënkë të zakonshme, por kurrë nuk e kam ndjerë atë shkëndijën që të më djegë përbrenda.
E gjitha filloi para dy vitesh, kur vëllai i tij, Elgerti, u kthye nga jashtë dhe filloi të vinte më shpesh në shtëpinë tonë. Ishte i qeshur, i lirshëm, gjithmonë me ndonjë batutë. Kishte një energji që më tërhiqte. Nuk ishte diçka që kërkova vetë, por ndodhi… një moment, një mbrëmje, pas një gote vere, kur mbetëm vetëm, ndodhi puthja e parë. Dhe më pas, gjithçka rrodhi pa kthim.
U bë një lidhje e fshehtë, një sekret i madh që më rëndon çdo ditë. Ndihem fajtorë, më përvëlon ndërgjegjja sa herë shoh Arturin që më përqafon, që më pyet si jam, që më përkushtohet. Por nga ana tjetër, me Elgertin ndiej atë që nuk e kam ndier kurrë më parë. Është një konflikt që më ha përbrenda.
E di që kjo është tradhti në të gjitha kuptimet – ndaj burrit, ndaj familjes, ndaj vetes. Por ndonjëherë më duket sikur jam ngujuar në një martesë pa pasion, dhe Elgerti ishte drita ime… ose ndoshta mashtrimi im më i madh.
Përgjigjja e psikologes:
E dashur Zonjë,
Faleminderit që ndave me mua një rrëfim kaq të ndërlikuar emocionalisht. Po kalon një periudhë të vështirë dhe kontradiktore, ku ndjenjat e fajit përzihen me një nevojë të thellë për dashuri dhe përmbushje emocionale.
Në fillim, është e rëndësishme të kuptosh që nuk je vetëm në këtë përvojë. Shumë njerëz përballen me dilema morale kur ndihen emocionalisht të shkëputur në një marrëdhënie, edhe kur nuk ka asgjë “të keqe” në sipërfaqe.
Tradhtia me një anëtar të afërt të familjes siç është vëllai i bashkëshortit është diçka që sjell pasoja shumë të mëdha – jo vetëm në çift, por në gjithë strukturën e familjes. Ti je vetë e ndërgjegjshme për këtë, dhe ndjenja e fajit është tregues që ke etikë dhe ndjeshmëri. Mirëpo, ndjenja e fajit nuk mjafton për të zgjidhur konfliktin.
Ajo që të sugjeroj është të bësh një reflektim të thellë: Çfarë të mungon vërtet në martesë? Është mungesë emocionale, fizike, apo është ndjenja që nuk të kanë parë apo vlerësuar? Dhe a është Elgerti vërtet njeriu me të cilin e sheh veten, apo është thjesht një arratisje nga rutina?
Së dyti, është thelbësore të mos vazhdosh një jetë me dy realitete paralele. Kjo do të të rrënojë emocionalisht dhe do të shkatërrojë njerëzit përreth. Bëj një zgjedhje të ndershme – për veten, për partnerin, dhe për të gjithë ata që janë të përfshirë në këtë histori.
Këshillimi në çift ose individual do të ishte një hap i mençur. Nuk je e detyruar të rrëfesh gjithçka menjëherë, por je e detyruar ndaj vetes të jetosh në të vërtetën.
