Që kur e dashura ime ndoqi atë seminar joshjeje, diçka brenda saj ndryshoi.
Në fillim ishte diçka e vogël, një qeshje e fshehtë, një shikim pak më i guximshëm, por më pas filloi të shfaqej një fiksim i çuditshëm: një pozicion të veçantë që ajo e përdorte vazhdimisht.
Nuk ishte vetëm mënyra se si ulej apo qëndronte në tavolinë – ishte diçka më shumë, një lloj shprehjeje që i dha vetes dhe energjisë së saj një intensitet të ri.
Në fillim e vëreja me kujdes dhe shpesh qeshja me veten për këtë ndryshim. Por me kalimin e kohës, pozicioni i saj u bë pjesë e rutinës së saj, një lloj “sinjali” që tregonte kur ishte e përqendruar, kur ishte e sigurt, apo thjesht kur po i vinte mendja diçka.
Që kur e dashura ime ndoqi atë seminar joshjeje, diçka brenda saj ndryshoi.
Në fillim ishte diçka e vogël, një qeshje e fshehtë, një shikim pak më i guximshëm, por më pas filloi të shfaqej një fiksim i çuditshëm: një pozicion të veçantë që ajo e përdorte vazhdimisht.
Nuk ishte vetëm mënyra se si ulej apo qëndronte në tavolinë – ishte diçka më shumë, një lloj shprehjeje që i dha vetes dhe energjisë së saj një intensitet të ri.
Në fillim e vëreja me kujdes dhe shpesh qeshja me veten për këtë ndryshim. Por me kalimin e kohës, pozicioni i saj u bë pjesë e rutinës së saj, një lloj “sinjali” që tregonte kur ishte e përqendruar, kur ishte e sigurt, apo thjesht kur po i vinte mendja diçka.
Ishte e çuditshme, por njëkohësisht e magjishme të shihje se si një seminar i thjeshtë mund të transformonte diçka kaq të brendshme dhe të dukshme tek ajo.
Më pëlqen ta shoh kështu – një pjesë e vogël, por intensive e personalitetit të saj, që tani i jep një ngjyrë të re çdo dite që kalojmë bashkë.
Nuk është vetëm pozicioni, është mënyra se si ajo ka marrë diçka të thjeshtë dhe e ka bërë pjesë të vetes. Dhe unë nuk mund të mos mahnitem nga kjo.
