Vetëm 90 minuta – sa zgjat një episod i serialit “Tatort” – kishin në dispozicion 300 banorët e fshatit malor Blatten për të braktisur shtëpitë e tyre. Çfarë merr njeriu me vete në atë gjendje paniku dhe adrenalini, kur nuk e di nëse do të kthehet ndonjëherë? Nëse do të shohë sërish shtëpinë, mobiliet, fotografitë, enët e kuzhinës – gjithçka që deri dje ishte pjesë e natyrshme e jetës?
Çfarë është e rëndësishme? Çfarë është më e rëndësishmja?
Celulari, laptopi, kafshët shtëpiake, ndoshta pak rroba dhe ndonjë stoli. Por gjithmonë, në situata të tilla, diçka harrohet. Diçka personale, që vetëm për ne ka vlerë.
Lumi Lonza u bllokua nga masat e mëdha të dheut të rrëshqitur dhe u kthye në një liqen që përpiu shtëpi.
Unë, thotë autorja, kam një kuti të vjetër me letra dashurie – letra që kanë zverdhur me kohën, por zemra ime ende lidhet me vajzën së cilës dikur i kam shkruar. Apo vizatimet e fëmijëve në korniza. Apo një pulovër që është thurur me dorë. Secili nga ne ka diçka të shtrenjtë për zemrën – edhe banorët e Blatten-it.
Gjithçka e dashur, e humbur përgjithmonë
Që nga e mërkura, fshati i tyre i dashur është varrosur nën baltën e akullnajës. Gjithçka e njohur, gjithçka që donin – është zhdukur.
Si kapuçë të vegjël duken çatitë që dalin mbi baltë – një pamje tronditëse. Aq shumë çati, aq shumë copëza jete të shkatërruara! Sepse nën ato çati ndodhte jeta. Aty ku dashurohej, vuhej, festohej, dhe ku ndodhnin vdekjet.
Presidentja e Konfederatës Zvicerane, Karin Keller-Sutter (61, majtas), dhe Franziska Biner (38), anëtare e Këshillit Shtetëror të kantonit Valais
Aty ku foshnjat ushqeheshin me gji, fëmijët luanin në kopshtet përreth, ku jepeshin puthjet e para, dhe ku banorët rrinin në oborr për të pushuar pas pune – ndiheshin mirë, të sigurt dhe në shtëpi.
Blatten ishte një fshat i vogël dhe i ngrohtë. Malet e rrethonin si mure mbrojtëse. Pamja që hapej para çdo shtëpie ishte si një kartolinë alpine. Tani, gjithçka është zëvendësuar me një peizazh të zymtë balte.
Mali e përpiu fshatin
Natyra, nga nënë e dashur, u shndërrua në njerkë të pamëshirshme. Mali, i quajtur “Nesthorn” – një emër që tingëllon paqësor – e përpiu fshatin si një ujk i keq. Dhe bashkë me të, jo vetëm shtëpitë dhe çatitë, por edhe gjithçka që ndodhte brenda tyre: gëzimi dhe dhimbja, grindjet dhe dashuria.
Sigurisht, është fat i madh që banorët arritën të largoheshin në kohë. Dhe një fat i vogël është edhe fakti që ata nuk kanë nevojë të “evakuojnë” kujtimet e tyre. Ato do t’i mbajnë përgjithmonë në zemër. Sepse, siç ka thënë me të drejtë Woody Allen, zemra është një “muskuj i vogël, por shumë rezistent”. Më i fortë se çdo akullnajë alpine.
Herën tjetër që të shohim një episod të “Tatort”, le të kujtojmë sa të shkurtëra janë 90 minutat – dhe sa shumë mund të humbasë një njeri brenda atyre pak çasteve.
