Rrëfimi:
Kurrë nuk e kam menduar se do shkruaja një rrëfim të tillë. Për shumë vite, jeta ime ishte e thjeshtë, ndoshta edhe rutinë — por një rutinë që më jepte paqe. Unë, gruaja ime Arta dhe djali ynë Dori. Një familje që, nga jashtë, dukej e rregullt. Dhe unë e besoja këtë. E besoja verbërisht.
E vërteta më gjeti pa u përgatitur. Si një thikë pas shpine, por jo fizike — një plagë më e thellë, që nuk të lë gjurmë në lëkurë, por në shpirt.
Filloi si çdo ditë tjetër. Dori kishte filluar të merrte mësime shtesë për matematikë me mësuesin e tij. Një burrë që erdhi në shtëpinë tonë me një buzëqeshje të sjellshme dhe dosjen në dorë. S’kisha asgjë kundër tij. Ishte korrekt, i qetë dhe, siç më thoshte Arta, shumë i aftë.
Por, pas disa javësh, vura re diçka të çuditshme. Arta ishte ndryshe. Më e largët. Të qeshurat e saj nuk ishin më për mua. Filloi të vishej më kujdesshëm në ditët kur priste mësuesin. E ndieja, por nuk doja ta besoja. E shtyja mendimin, i thosha vetes: “Je xheloz kot. Është lodhja. Mos u bëj paranojak.”
Derisa një pasdite, Dori, me pafajësinë e një fëmije që s’kupton ç’thotë, më tha:
— Babi, pse mësuesi vjen në shtëpi edhe kur unë nuk jam?
U drodha. Fjalët e tij më ngulën një kunj në kraharor. I njëjti mësues që duhej të ndihmonte djalin tim, vinte në shtëpinë time kur djali nuk ishte aty.
Ditën tjetër mora leje nga puna. Ndenja në makinën time, një rrugicë më poshtë nga shtëpia. E pashë makinën e tij tek afrohej. Ora ishte 13:00. Dori ishte ende në shkollë. Ai hyri. Unë qëndrova. Nuk dola menjëherë. Prisja. Shpresoja të isha gabim.
Ai qëndroi më shumë se dy orë.
Kur më në fund trokitja në derë, Arta më hapi me fytyrën e një gruaje që sapo e kishte kapur fati në gabim. Sytë e saj u mbushën me frikë. Ai — mësuesi — nuk doli fare nga dhoma. Mendoj se u fsheh. S’e pashë më atë ditë.
Nuk bërtita. Nuk e thirra. S’e qëllova. Nuk jam ai lloj burri. Por brenda meje ndodhi diçka: një shkundje që më ndau nga jeta që kisha ndërtuar me aq përkushtim.
U largova. Netët që pasuan ishin të zbrazëta. Dori s’e kuptonte pse isha ftohtë, pse flija vetëm. Nuk dija ç’t’i thoja. Nuk dua të jetë ai që mban barrën e mëkatit të nënës së vet.
Kur u ula me psikologen, u thye një mur që po më mbyste. Ia tregova gjithçka.
Ajo më tha:
“Tradhtia nuk është pasqyrë e vlerës tënde, por e zgjedhjes së saj. Ti je i lënduar, jo i pavlefshëm. Mos u mund për të kuptuar arsyet e dikujt tjetër. Mundohu të mbrosh veten. Të shërohesh. Dhe të ecësh përpara, si burrë, si baba.”
Po e bëj. Me hapa të vegjël. Jo për të harruar — por për të mos lejuar që ajo plagë të më drejtojë jetën. Ende nuk e di nëse do të fal. Ndoshta jo. Por di që nuk do të lejoj më askënd të më shkelë qetësinë që mezi po e rindërtoj.
Ky është rrëfimi im. Një kapitull që nuk e zgjodha — por që e jetova. Dhe do e kaloj.
Përgjigjja e psikologes:
E lexova dhimbjen tënde midis fjalëve. E ndjeva tronditjen që ke përjetuar kur të është shembur ajo që e quaje jetë, shtëpi, besim. E pashë burrin që ka punuar, që është përpjekur të jetë babai i mirë, bashkëshorti i kujdesshëm, dhe që tani po pyet veten: “Si ndodhi kjo? Ku gabova?”
Më lejo të të them diçka që shpesh njerëzit nuk e dëgjojnë në kohën që duhet: Nuk je ti fajtori.
Tradhtia nuk ndodh sepse dikush nuk është mjaftueshëm i mirë. Ajo ndodh sepse një tjetër vendos të shkelë një besim, të mos komunikojë dhimbjet apo boshllëqet e veta dhe të zgjedhë rrugën më të lehtë — rrugën që shkatërron në vend që të ndërtojë.
Ti ke të drejtë të ndihesh i zemëruar. Ke të drejtë të ndihesh i tradhtuar, i rrëzuar, i zhgënjyer. Por nuk ke pse ta mbash këtë barrë vetëm. Nuk ke pse ta veshësh me turp këtë plagë.
Tani, mos mendo për të nesërmen si një detyrë që duhet të përballosh me forcë. Mendo për të si një hap të vogël që duhet të bësh me kujdes. Kujdes për veten tënde. Për zemrën tënde. Për mendjen që tani është e lodhur nga pyetjet dhe dyshimet.
Djali yt ka nevojë për ty — jo të pathyeshëm, por të vërtetë. Dhe ti ke nevojë të shohësh që jeta nuk përfundon në një dhomë ku ndodhi një mashtrim. Ka dritë jashtë kësaj dhome. Ka shpresë për ty, në një formë që ndoshta sot nuk e sheh ende.
Nëse do vendosësh të flasësh me Artën, mos e bëj për të kërkuar përgjigje që ajo ndoshta s’mund t’i japë. Bëje për veten — për t’u liruar nga pesha që nuk të takon ta mbash më.
Mos u nxito të falësh. Mos u ndjej i detyruar të harrosh. Por jepi vetes leje të shërohesh.
