Në dukje, ajo ka gjithçka: një familje, një bashkëshort, dy vajza të rritura. Por pas dy dekadash martesë dhe përpjekjesh për të ruajtur ekuilibrin, një grua 50-vjeçare vendos të përballet me një të vërtetë të dhimbshme: martesa e saj është shndërruar në një burim vuajtjeje, jo dashurie.
E lodhur nga kompromiset dhe e etur për një jetë të re, ajo gjendet mes dy rrugëve – të qëndrojë për hir të familjes apo të zgjedhë lumturinë e saj personale, shkruan “The Mirror”.
Në këtë rrëfim të ndjeshëm e të vërtetë, ajo ndan dilemat e saj më të thella dhe kërkon përgjigje: A është egoiste të zgjedhësh veten?
Rrëfimi i plotë
Jam një grua 50-vjeçare, e martuar dhe nënë e dy vajzave, përkatësisht 26 dhe 29 vjeç. Prej pesë vitesh e kam kuptuar se, ndonëse e dua burrin tim si njeriun me të cilin kam ndarë jetën dhe që është babai i fëmijëve të mi, nuk jam më e dashuruar me të.
Jeta me të nuk ka qenë e lehtë – është një person i vështirë, për të mos thënë më shumë. Ka një marrëdhënie të thyer me vajzën tonë të madhe dhe shpesh flet pa menduar fare për pasojat apo për mënyrën se si fjalët e tij ndikojnë tek të tjerët. Gjithmonë jam përpjekur të zbus tensionet dhe të mbaj paqen në familje, por kjo më ka lodhur tej mase.
Dikur pinte shumë çdo ditë dhe, edhe pse ka hequr dorë, ende ndjejmë erën e alkoolit tek ai. Kam tentuar ta ndihmoj – i kam sugjeruar të flasë me dikë, madje i kam ofruar të shkoj bashkë me të, por ai e refuzon këtë dhe mban gjithmonë rolin e viktimës.
Prej disa muajsh jam në një lidhje me një burrë të dashur dhe të kujdesshëm, i cili më ofron një jetë tjetër – një jetë që unë e dëshiroj shumë. Dashuria që ai ndjen për mua është e dukshme dhe e sinqertë, dhe unë e ndjej thellë nevojën për të qenë me të. Por jam e tmerruar nga pasojat – si do të ndikojë kjo tek familja ime dhe çfarë do të mendojnë vajzat e mia?
Nuk dua ta lëndoj askënd, por nëse qëndroj në këtë martesë të palumtur, kam frikë se do të shkatërroj vetveten. A jam egoiste që ndihem kështu? Nuk e di çfarë të bëj…
Përgjigjja e Coleen:
Jo, nuk je egoiste që ndihesh kështu. Ndjenjat e tua janë të vlefshme dhe është e kuptueshme që dëshiron të jesh e lumtur. Unë mendoj se mund të flasësh hapur me vajzat e tua për sa e palumtur je ndjerë – pa qenë e nevojshme t’u tregosh për lidhjen jashtëmartesore. Ato janë mjaft të rritura për të përballuar një bisedë të sinqertë dhe me siguri që të duan dhe nuk dëshirojnë të të shohin të vuash.
Duket se ke bërë gjithçka për të ndihmuar burrin tënd, por siç e di, ndihma funksionon vetëm kur personi pranon se ka një problem dhe është i gatshëm të marrë ndihmë. Në rastin e tij, kjo duket e pamundur për momentin.
Sa për burrin me të cilin je në lidhje, është e natyrshme që ai të të duket tërheqës dhe mbushës emocionalisht – ai të ofron atë që të ka munguar në martesë. E kam përjetuar edhe vetë diçka të tillë në disa momente të jetës sime.
Por këshilla ime është të mos nxitosh dhe të mos e vendosësh gjithë shpresën vetëm tek kjo lidhje e re. Nëse vendos që martesa ka përfunduar, është mirë të kalosh pak kohë vetëm për të rikuperuar veten, për të kuptuar se kush je dhe çfarë dëshiron pa u ndikuar nga dikush tjetër. Kjo nuk do të thotë që s’mund të dalësh apo të takohesh me dikë, por mos e bëj këtë burrë të ri qendrën e gjithçkaje para se të jesh vërtet e qartë me veten.
Fokusohu fillimisht në zgjidhjen e martesës – ajo është përparësia jote tani. Do të ndihesh më e çliruar nëse e përballon këtë situatë me qetësi dhe vendosmëri, para se të marrësh ndonjë vendim afatgjatë me dikë tjetër.
Gjithashtu, do të ishte e dobishme të flasësh me një terapist ose këshilltar martese për të të ndihmuar të gjesh rrugën më të mirë për ty. Terapia mund të të japë më shumë kurajo dhe qartësi për të folur me burrin tënd dhe për të përballuar çdo hap që të pret.
Të uroj gjithë të mirat dhe shumë forcë.
