Pas njoftimeve të ish-Presidentit Trump për një armëpushim dhe një marrëveshje 60-ditore në Gaza, pati reagime të ndryshme, teksa disa e cilësuan si një fitore të dytë, madje të njëpasnjëshme në planin diplomatik për udhëheqësin amerikan, ndërsa të tjerë u distancuan nga deklaratat e Shtëpisë së Bardhë, duke ngritur pikëpyetje mbi vlefshmërinë dhe ndikimin e marrëveshjes.
Luftimet brenda enklavës palestineze, të cilat do të mbarojnë brenda pak ditësh, konkretisht më 8 shtator do të mbushin dy vjet, dhe gjatë kësaj kohe midis Tel Avivit dhe Hamasit, janë regjistruar vetëm dy armëpushime afatshkurtra për shkëmbimin e pengjeve dhe lirimin e të burgosurve nga pala izraelite. E dyta nga këto marrëveshje ishte me sa duket “dhurata” e Netanyahut për Trump dhe u njoftua nga Katari ditën kur Presidenti Amerikan u betua për mandatin e tij të dytë në Zyrën Ovale në fund të janarit të kaluar.
Izraeli tashmë e ka pranuar propozimin amerikan për një armëpushim me Iranin , duke pranuar se 12 ditë sulme ndaj objektivave në dhe përreth Teheranit dhe sulmet përkatëse iraniane brenda Izraelit ishin “një fillim i mirë”, por do të jetë shumë e vështirë t’i vihet një ndalesë e plotë asaj që po ndodh në Gaza.
Për Tel Avivin, enklava palestineze mbetet një fushë në të cilën Hamasi, pavarësisht muajve të bombardimeve, vazhdon të ketë prani pak ditë më parë, në fakt, 7 ushtarë izraelitë u vranë në veri të enklavës – dhe për të pranuar një marrëveshje kaq afatgjatë, kërkohen gjëra shumë specifike.
Për Izraelin, Gaza nuk do të pushojë së qeni një kërcënim nën qeverinë aktuale thjesht sepse enklava kufizohet me territorin izraelit dhe kryesisht sepse koha mund të kalojë, por plagët nga ” E shtuna e Zezë ” mbeten të gjalla në një pjesë të madhe të shoqërisë izraelite. Është e mundur që pothuajse dy vitet e luftës dhe dhjetëra mijëra vdekje në Gaza, kryesisht civilë, e kanë “shtrydhur” vendin mjaft dhe kanë ndryshuar ndjeshëm imazhin e tij jashtë vendit, por është vërtetuar se si Benjamin Netanyahu ashtu edhe partnerët e tij qeveritarë të ekstremit të djathtë preken pak nga ky faktor i veçantë.
Përmes propozimit amerikan sot, Izraeli gjithashtu pret diçka më shumë sesa një marrëveshje “të shpejtë ” si ato që presidenti amerikan pëlqen të bëjë. Për Tel Avivin, për shembull, ajo që është jashtëzakonisht e rëndësishme sot nuk është aq shumë dita tjetër në Gaza sesa angazhimi për një marrëveshje armëpushimi për pjesën më të madhe të botës arabe.
Tel Avivi dëshiron të përfshijë Egjiptin, Jordaninë, Katarin dhe Arabinë Saudite në krizë dhe në fazën tjetër për Gazën. Për Netanyahun, Uashingtoni “qëndron larg” dhe nuk ka absolutisht asnjë iluzion se në krizën tjetër të kësaj madhësie, reflekset amerikane do të jenë më të shpejta se në vitin 2023. Përmes zgjidhjes, cilado që të pranojë Izraeli, Netanyahu po përpiqet gjithashtu të ndryshojë marrëdhëniet në rajonin më të gjerë të Lindjes së Mesme dhe dëshiron të prezantojë kushte që do t’i mbajnë përgjegjëse Dohën dhe Kajron, të cilat kanë mbajtur një qëndrim “armiqësor” ndaj Izraelit.
Duke pasur parasysh se më shumë se 24 orë pas njoftimit të Trump për një marrëveshje 60-ditore, asgjë e tillë nuk ekziston në të vërtetë në terren. Deklarata e parë zyrtare nga Izraeli përmes Ministrit të Jashtëm ishte se baza është pozitive dhe se detajet do të diskutohen në kohën e duhur… ndryshimi me marrëveshjen midis Izraelit dhe Iranit është tashmë i qartë. Izraeli nuk do të nxitohet, pasi pavarësisht presionit ndërkombëtar dhe krizës humanitare brenda enklavës, ai prapë do ta sjellë këtë traktat në Zyrën Ovale.
Netanyahu, me përfshirjen e SHBA-së në luftën 12-ditore me Iranin, ka “rikthyer” mbështetjen absolute nga jashtë që ishte ndërprerë për më shumë se një muaj pavarësisht dy vizitave të tij në SHBA. Është e qartë se kryeministri izraelit do të vihet përsëri nën një presion të konsiderueshëm nga Donald Trump gjatë vizitës së tij të tretë në ditët në vijim në anën tjetër të Atlantikut, por këtë herë ai mund të jetë i përgatitur për atë që do të përballet dhe do të ketë përshkruar një strategji të ndryshme që, nga njëra anë, do t’ia bëjë të qartë presidentit amerikan se pa Izraelin, SHBA-të nuk mund të ndjekin një politikë të jashtme në rajon, dhe nga ana tjetër, se kushtet izraelite duhet të jenë në ballë të “kërkesave” të tekstit që do t’u dorëzohet negociatorëve të tjerë që presin në Katar.
