Kur mora vesh se burri po më tradhtonte, diçka brenda meje u thye në mijëra copa. Ishte sikur gjithë besimi dhe dashuria që kisha ndërtuar për vite të tëra u shkatërruan në një moment të vetëm.
Dhe më e keqja, ajo që më tronditi më shumë ishte që tradhtia e tij kishte një fytyrë: ajo ishte gruaja që unë kisha njohur dhe për të cilën ai kishte fshehur gjithçka prej meje.
Në atë çast, zemra më ngurtësoi dhe një plan filloi të merrte formë në mendjen time. Në vend që të rrëfehesha dhe të bëhesha viktimë, zgjodha të hakmerrem në mënyrën time, të tradhtoja unë, por jo me këdo. Zgjodha burrin e dashnores së tij.
E dija që ajo marrëdhënie ishte një sekret që nuk e dinte askush. Shfrytëzova momentin, afrohesh, duke i folur si mikeshë, duke krijuar një lidhje të fshehtë me të, deri sa ajo më hapi portat e jetës së saj dhe, më në fund, edhe burrin e saj.
Nuk ishte vetëm hakmarrje; ishte një mënyrë për të ndjerë se unë gjithashtu mund të kem kontroll mbi situatën, të ndjehem e fuqishme në vend që të jem viktimë.
Nata që kalova me atë burrë ishte një mesazh i heshtur për bashkëshortin tim: edhe unë mund të shkatërroj botën e tij po ashtu siç ai kishte shkatërruar timen. Ishte një ndjenjë e përzier — e egër, e rrezikshme dhe plot dështim, por që më bëri të ndjehesha e gjallë për herë të parë pas tradhtisë së tij.
Ndoshta ishte gabim, ndoshta nuk do ta bëja përsëri, por atë natë, hakmarrja ime ishte e vetmja gjë që më dha njëfarë paqeje.
