E dashur psikologe,
Jeta ime u shemb brenda natës. Pas 12 vitesh martesë dhe dy fëmijëve që kemi rritur së bashku, zbulova se burri im kishte nisur një lidhje emocionale me kolegen e tij. Në telefonin e tij gjeta mesazhe të fshehta, plot me buzëqeshje dhe fjalë që dikur ma thoshte mua.
Kur e ballafaqova, u betua se nuk kishin shkuar në shtrat. Më tha se ishte vetëm “një marrëzi momentale”. Por unë ndihem e tradhtuar, e poshtëruar… dhe e humbur. Çdo herë që e shoh, më duket sikur më gënjen.
Ai kërkon falje, më lutet të mos e lë, më premton se do të ndryshojë. Unë ende e dua, por zemra ime është e copëtuar. Pyes veten: a jam fajtorja unë që nuk jam më gruaja e gjallë dhe e dashuruar që isha dikur? Apo është ai që ka prishur gjithçka? Çfarë të bëj – ta fal apo ta lë përgjithmonë?
Deidre thote:
Tradhtia nuk është thjesht një gabim i vogël, por një thyerje e thellë e besimit – dhe kjo lëndon aq shumë sa duket sikur gjithçka përreth bie në tokë. Mos fajëso veten. Njerëzit që tradhtojnë shpesh kërkojnë justifikime, por përgjegjësia është e tij – jo e jotja.
Nëse ai është vërtet i penduar, do ta dëshmosh në veprime, jo në fjalë. Do të duhet transparencë totale, përkushtim i përditshëm dhe, mbi të gjitha, kohë. Por pyetja më e madhe është: a e sheh ti veten të lumtur pranë tij pas gjithë kësaj? Nëse përgjigjja është “jo”, atëherë asnjë lutje nuk ia vlen.
Mos qëndro vetëm nga frika e ndarjes. Qëndro vetëm nëse e ndjen se mund të rindërtohet dashuria. Përndryshe, ndonjëherë guximi më i madh është të mbyllësh një derë dhe të hapësh një tjetër drejt vetes tënde.
