Andrei Chikatilo u përshkrua si një nga vrasësit serialë më të këqij në botë.
Një burrë i thjeshtë, mësues me profesion, i cili për vite me radhë fshehu një jetë dhune ekstreme, duke joshur burra, gra dhe fëmijë me anë të mashtrimit përpara se t’ia nënshtronte akteve mizore.
Historia e tij gjen jehonë si një paralajmërim në kujtesën kolektive të Rusisë post-sovjetike. Sipas New York Times , ky vrasës serial vrau më shumë se 56 njerëz midis viteve më të ashpra të stalinizmit dhe rënies së Bashkimit Sovjetik, duke ekspozuar çarjet në një sistem që preferonte të mohonte në vend që të hetonte.
Andrei Chikatilo-s, një ish-mësues i cili u dënua në Rostov për vrasjen e vajzave, djemve dhe grave, më 15 tetor 1992. Ai është listuar si vrasësi serial më i keq në botë. Chikatilo copëtonte gratë dhe fëmijët dhe hëngri disa nga mbetjet e tyre.
Ishte dhjetori i vitit 1978 , dhe në qytetin e Shajtit, një vajzë 9-vjeçare pranoi karamele, pa e ditur se po përballej me vrasësin e saj. Ky krim shënoi fillimin e një makthi që do të zgjaste për më shumë se një dekadë.
Sipas New York Times, Andrei Romanovich Chikatilo lindi në vitin 1936 në një Ukrainë të shkatërruar nga politikat agrare të Josif Stalinit, të cilat çuan në zi masive buke. Episodi la plagë të thella në miliona familje sovjetike dhe, sipas The Spectator, ndikoi ndjeshëm në psikikën e Chikatilos. Si fëmijë, ai dëgjonte vazhdimisht histori për vrasjen dhe kanibalizmin e dyshuar të vëllait të tij të madh nga fqinjët e dëshpëruar.
Fëmijëria e tij u shënua nga uria dhe vdekja. Lufta e Dytë Botërore e përkeqësoi tragjedinë familjare : babai i tij u kap nga nazistët, një ngjarje e turpshme për regjimin sovjetik, gjë që e margjinalizoi më tej familjen. Vështirësitë dhe traumat që ai përjetoi formuan një personalitet të torturuar, siç raporton New York Times.
Si adoleshent, Chikatilo vuajti nga izolimi social për shkak të ndrojtjes, miopisë së rëndë dhe urinimit të vazhdueshëm në shtrat deri në moshën dymbëdhjetë vjeç. Këta faktorë e bënë atë objekt talljeje . Përvoja e tij e parë seksuale ishte traumatike dhe e shënuar nga impotenca, e cila më vonë u lidh nga psikiatrit mjeko-ligjorë me impulse të shtypura të zemërimit dhe frustrimit.
Ai arriti të diplomohej si mësues, megjithëse konsiderohej një mësues mediokër. Shpejt ai grumbulloi akuza për sjellje të papërshtatshme seksuale ndaj nxënësve të tij, gjë që çoi në transferime të vazhdueshme dhe përfundimisht në shkarkimin e tij. Ai përfundoi duke punuar në një fabrikë, ku roli i tij administrativ dhe oraret fleksibël i lejonin të lëvizte lirshëm midis stacioneve të trenave, terminaleve të autobusëve dhe zonave pyjore, marrëveshje që do të përdorte për të kryer krimet e tij.
Gjatë vitit 1982, ai u akuzua për shtatë vrasje; deri në vitin 1984, numri ishte rritur në 13. Viktimat ishin kryesisht të mitur, adoleshentë, gra beqare dhe njerëz në situata të cenueshme, siç janë banorët e jetimoreve, alkoolikët ose punonjëset e seksit.
Ai përdori mashtrimin për t’i joshur: u ofroi ushqim, para ose bileta treni. Pasi arriti në zona të izoluara, ai i kreu krimet me një shkallë ekstreme sadizmi: goditje me thikë, gjymtime dhe, në disa raste, kanibalizëm.
Disa viktima u gjetën me sytë e nxjerrë, pasi Chikatilo besonte se sytë ruanin imazhin e vrasësit.
Ndërkohë, shoqëria ishte e trazuar. Mekanizmat e sigurisë shtetërore ishin joefektivë dhe regjimi komunist u përpoq të fshinte çdo provë: pranimi i ekzistencës së një vrasësi serial binte ndesh me narrativën zyrtare të rendit absolut.
“Kasapi i Rostovit”
Shtypi lokal më në fund e theu heshtjen për lajmin. Pasi censura u anashkalua, nofka ” Kasapi i Rostovit”, me të cilën media e pagëzoi vrasësin serial, filloi të qarkullonte gjerësisht. Autoritetet, nën presionin e opinionit publik, nisën Operacionin Lesopolosa , të udhëhequr nga detektivi Viktor Burakov .
U hetuan deri në 25,000 të dyshuar, por hetimi ishte i mbushur me gabime. Një gabim në grupin e gjakut i lejoi Çikatilos t’i shmangej drejtësisë për vite me radhë, edhe pse provat kundër tij ishin të konsiderueshme. Pandëshkueshmëria u mbajt nën mbulesën e sekretit dhe shtypjes zyrtare.
Ndërsa thashethemet rriteshin, Chikatilo vazhdoi të lëvizte lirshëm. Ai gjithmonë mbante çantën e tij, të mbushur me thika dhe litarë. Pamja e tij e papërshkrueshme e lejonte të kalonte pa u vënë re, madje edhe nga fëmijët, të cilët e shihnin si një fqinj të padëmshëm.
Arrestimi dhe rrëfimi
Ai u arrestua në vitin 1990, pas më shumë se një dekade vrasjesh. Fillimisht ai refuzoi të rrëfehej, por psikiatri Aleksandr Bukhanovsky, i cili kishte punuar me të në të kaluarën, arriti të nxirrte dëshminë e tij. Chikatilo pranoi se kishte kryer 56 vrasje.
Pavarësisht sasisë dërrmuese të provave, gjyqi shqyrtoi çdo rast individualisht. Dënimi u dha në shkurt të vitit 1994 : dënimi me vdekje.
Sipas Daily Mail, ekzekutimi u krye në bodrumin e burgut të Novocherkassk, ku ai u qëllua në pjesën e pasme të kokës.
