Pavarësisht imazhit shpesh të errët dhe mesjetar që ai paraqet, udhëheqësi suprem i Republikës Islamike, Ali Khamenei, ka demonstruar aftësi të jashtëzakonshme politike në krizën e fundit me Shtetet e Bashkuara dhe Izraelin.
Disa ditë pasi filloi konflikti, shumë vëzhgues e lanë të lirë, të fshehur në një bunker kushedi se ku, të izoluar dhe pa kontakte, nga frika se do të vritej nga të infiltruar të paguar nga Mossadi ose do të goditej nga një bombë që depërton në bunkerë.
Thuhej se ai ia kishte transferuar pushtetet e tij një grupi të vogël besnikësh dhe se kishte identifikuar tashmë tre kandidatë për pasardhës.
Princi i fundit i kurorës së monarkisë, përpara Murit të Vajtimeve, u shfaq duke ëndërruar të kthehej në pushtet, ndërsa Muxhahedinët, kundërshtarë historikë, mezi prisnin ta zhveshnin vendin.
Në pushtet që nga viti 1989 , Ajatollahi 86-vjeçar vazhdon të ushtrojë një lidership të fortë, pavarësisht armiqësisë së të gjitha kancelarive perëndimore, veçanërisht të Uashingtonit dhe Tel Avivit.
Pamja bëhet edhe më e pabesueshme kur merr parasysh se, sipas disa studimeve, anketave dhe analizave të trazirave dhe pjesëmarrjes në votime, mbi gjysma e popullsisë nuk e mbështet më imponimin e linjës së tij politike autoritare. E ashtuquajtura “Gjenerata Z” shpreh hapur urrejtjen e saj përmes mediave sociale pavarësisht ndalimeve dhe kontrolleve. Por edhe midis atyre që morën pjesë në revolucionin e vitit 1979 kundër monarkisë, konsensusi tani është i ulët. Njerëzit nacional-fetarë e akuzojnë atë se ka tradhtuar frymën e drejtësisë sociale të revolucionit.
Khamenei gjithmonë ka ndjekur qëllimin e transformimit të Iranit në një fuqi rajonale. Një ambicie që e ka bërë të pashmangshme përplasjen me SHBA-në dhe Izraelin. Strategjia e tij është bazuar në përhapjen e revolucionit islamik dhe kundërshtimin ndaj hegjemonisë perëndimore. Khamenei gjithmonë ka shmangur një konflikt të drejtpërdrejtë, duke ndjekur një vijë ekuilibri midis provokimit dhe përmbajtjes. Kjo qasje i ka rrënjët në luftën traumatike Iran-Irak (1980-1988), e cila i kushtoi jetën afërsisht 280,000 iranianëve. Ky konflikt ka formësuar kulturën strategjike të vendit, duke gjeneruar një neveri të thellë ndaj luftërave në shkallë të gjerë.
Megjithatë, kjo nuk do të thotë që Khamenei, nëse do të detyrohej, nuk do ta kishte mbështetur mbrojtjen e vendit deri në pikën e fundit të gjakut. Përkundrazi, përkatësia në degën shiite të Islamit, e cila e njeh martirizimin si aktin suprem të besnikërisë dhe sakrificës për kauzën e drejtësisë dhe të vërtetës, e bën një qëndrim të tillë pothuajse të natyrshëm.
Megjithatë, në një Iran që vuan dhe është armiqësor ndaj një udhëheqjeje të perceptuar si despotike, një thirrje fetare vështirë se mund të kishte shërbyer si një ngjitës kombëtar.
Udhëheqësi i vjetër percepton ndjenjën e fortë kombëtare të popullsisë, e cila e vendos atdheun mbi të gjitha prioritetet e tjera dhe nuk do të toleronte agresionin e jashtëm.
Për këtë arsye, thirrja për nacionalizëm dhe unitet bëhet qendrore në fjalimet e Khameneit, dhe flamuri i zi i martirizimit zhduket nga ekranet, i zëvendësuar nga ai kombëtar.
Iranianët në diasporë e konsideronin mundësinë e një kryengritjeje masive si reale dhe shpresonin hapur për të. Edhe pse shumë iranianë dëshironin ndryshim dhe fundin e regjimit, paradoksalisht, për shumë prej tyre, Izraeli bëhet armik në momentin që bomba e parë shkatërron një shtëpi dhe vret civilë.
Khamenei duket se e sheh konfliktin me Perëndimin si një vazhdimësi të nevojshme për mbijetesën e tij. Megjithatë, siç tregojnë faktet, kur tejkalohet kufiri që kërcënon sigurinë e regjimit, vijnë vendime të tilla si armëpushimi, të cilat nuk parashikohen sa do të jenë në fuqi.
Në përgjithësi, e gjithë lufta, ndërsa ndikoi rëndë në objektet bërthamore, i dha dobi imazhit të Khameneit: ai shmangu dorëzimin lidhur me energjinë bërthamore, siç donte Uashingtoni; ai fitoi avantazhin strategjik të paraqitjes së vetes si një vend i sulmuar, i aftë t’i rezistojë superfuqisë botërore, duke shkaktuar dëme brenda territorit izraelit për herë të parë, duke poshtëruar mbrojtjen e tij dhe së fundmi, por jo më pak e rëndësishme, duke shuar fuqishëm pakënaqësinë popullore. Në fjalimin e tij të parë pas armëpushimit, Khamenei foli për unitetin e 90 milionë iranianëve, duke përfituar nga përkushtimi popullor sikur i gjithë vendi të ishte vërtet i bashkuar pas udhëheqësit të tij.
Ata që menduan se ky lidership kishte mbaruar, ose se armiqësia ndaj Perëndimit dhe Izraelit po zbehej, do të duhet ta mendojnë përsëri. Khamenei është i vetmi lider që arriti të arrijë një armëpushim me një vend që nuk e njeh, Izraelin, dhe me një tjetër me të cilin nuk flet drejtpërdrejt, Shtetet e Bashkuara, nëpërmjet ndërmjetësimit të një vendi që sapo e kishte bombarduar: Katarin!
