Djali kishte qarë gjatë, e kishte fshirë tatuazhin e nënës por prapë nuk e kishte kaluar dot klasën, kishte humbur.
Dhjetë vjet më parë duke folur në Parlament kam treguar historinë e një djali që ëndërronte të bëhej polic.
Ai kishte fituar të gjitha testet me përjashtim të njërit.
Kishte një tatuazh.
Kohë më parë i kishte vdekur mamaja dhe fytyrën e saj të bukur e kishte bërë tatuazh në krah.
Shkolla e Policisë i kishte kërkuar ta fshinte tatuazhin në mënyrë që të kalonte provimin.
Policëve nuk i lejohet të mbajnë tatuazhe në trup.
Djali kishte qarë gjatë, e kishte fshirë tatuazhin e nënës por prapë nuk e kishte kaluar dot klasën.
Kishte humbur.
Nuk ishte bërë dot polic megjithëse kishte fshirë fytyrën e nënës nga trupi i vet.
Këtë histori ai mu lut ta tregoja në Parlament dhe unë e tregova siç ishte.
Që atëherë ai djalë më ka humbur.
Nuk e di më ku është, kush është dhe çfarë ka bërë.
A është bërë dot polic?
A e ka më tatuazhin e nënës së vet në trup?
Nëse dikush e njeh të më thotë ku është dhe unë do ta fotografoj me tatuazhin e nënës.
Siç fotografova historinë e tij të dhimbshme dhjetë vjet më parë në Parlamentin e Shqipërisë.
