Ajo Ishte 29 vjeçe, një grua e qetë në dukje, por me një shpirt që digjej brenda saj për më shumë se rutinën e përditshme. Katër vitet e fundit i kishte kaluar pranë burrit të saj, njeriut që e kishte dashur sinqerisht dhe me të cilin kishte ndërtuar planet e para për një jetë të përbashkët.
Por dashuria e tyre, si shumë të tjera, i ishte dorëzuar lodhjes së përditshme. Ai ishte bërë i ftohtë, gjithmonë i zënë, gjithmonë i shpërqendruar…
Rrëfimi i plotë
Nuk e di nëse kjo histori nisi atë ditë kur sytë e mi u lodhën nga pritjet, apo shumë më herët, kur fillova t’i mbyllja ndjenjat me shpresën se gjërat do të përmirësoheshin vetë. E di vetëm se një mëngjes, ndërsa pija kafenë dhe shikoja dritaren e zbehtë të kuzhinës, ndjeva një boshllëk që s’e kisha vënë re kurrë më parë. Boshllëk që s’ishte prej atij që vjen nga vetmia, por prej një lloj mungese tjetër — mungesa e dikujt që e ke pranë, por nuk e ndjen.
Jam Arlinda. 29 vjeçe. Në letër, jeta ime dukej e rregullt. Një punë e mirë, një partner i qëndrueshëm, një e ardhme e parashikueshme. Por brenda meje kishte një paqëndrueshmëri që s’e ndalte askush, as unë.
Me bashkëshortin tim jemi martuar që katër vite. E kam dashur, ose të paktën e kam besuar këtë dashuri. Ka pasur ditë kur ai më ka parë me një ngrohtësi që e ruaj ende në kujtesë. Por, prej kohësh, ai ishte bërë i heshtur, i ftohtë, i lodhur nga gjithçka — edhe nga unë. Bisedat tona u kthyen në njoftime ditore: “Sa do vonohesh?”, “Bleve bukë?”, “E pagove rrymën?”. Asgjë më shumë. Asgjë më pak. Emocionet ishin zhdukur pa bujë, si dikush që del nga shtëpia natën pa bërë zhurmë.
Ndihesha e padukshme. Si një hije që lëvizte nëpër banesë. Dhe unë jam njeri që kërkon të ndihet. Të paktën pak.
Nuk e di nëse ishte faji im që nuk kërkova me zë të lartë, apo faji i tij që nuk dëgjoi as zërat më të ulët, por di që ndërsa unë zhytesha në heshtje, ai nuk e vërente aspak.
Dhe pastaj u shfaq ai ish-i!.
Një emër nga një kohë që e besoja të mbyllur. Një fytyrë që më kujtoi kush isha dikur: Një vajzë që qeshte shpesh, që fliste me pasion, që ndiente.
U takuam rastësisht në një event pune. Ai më thirri me emrin tim në atë mënyrë që e thonë vetëm ata që të kanë njohur më parë, para se të bëhesh njeri që nuk e njeh më as veten. E mbajti dorën time pak më gjatë sesa duhej, dhe unë u hutova. Por jo nga prekja — nga fakti që e ndjeva.
Atë natë, kur u ktheva në shtëpi, burri më pyeti vetëm:
— “Erdhe?”
Dhe vazhdoi të shikonte televizorin.
Ndoshta aty filloi gjithçka me të vërtetë.
Ditët e mëvonshme më gjetën duke menduar për ish-in më shumë sesa doja ta pranoja. Ai më shkruante ndonjë herë: “A je mirë?” — thjesht kaq. Dhe sa shumë ndryshonte nga jeta ime që po më pyeste vetëm “ku je?” dhe “kur vjen?”.
Një javë më vonë, u takuam për kafe. U ula përballë tij dhe, për çudi, ndjeva sikur dikush po më mbante më në fund. Flisnim për gjëra pa rëndësi, por mënyra si më shikonte ishte krejt e ndryshme. Ai e kishte atë vështrim që të zhvesh nga të gjitha shtirjet dhe të sheh pikërisht ashtu si je. Dhe unë isha aq e lodhur duke qenë dikush që nuk isha.
Kur më shoqëroi te makina, m’u duk sikur zemra po më rrihte në një ritëm të ri — të papritur, të rrezikshëm. Kur më vuri dorën mbi shpatull, m’u duk sikur trupit tim i erdhi përsëri ngrohtësia që i mungonte prej vitesh.
Ajo natë s’ishte e pafajshme.
Dhe unë nuk u përpoqa ta bëja të tillë.
Kur më puthi, nuk u tërhoqa. Nuk e shtyva. Nuk e ndalova. Ndoshta ngaqë ndjesitë që mora nuk i kisha përjetuar më prej shumë kohësh. Ndoshta ngaqë në një moment të vetëm, trupit tim iu kujtua çfarë është dëshira.
Dhe ndërkohë që buzët e tij më kërkonin, ndjeva një dhimbje të çuditshme dhe një lumturi të rrezikshme — një përzierje që s’e kisha njohur kurrë, por që m’u ngjit thellë në shpirt.
Kështu filloi tradhtia ime.
Ose shpëtimi im.
Nuk jam e sigurt ende.
Kur u ktheva në shtëpi, isha e hutuar, e tronditur, e gjallë dhe e vrarë njëkohësisht. Burri, përsëri, pa më parë vetëm si një detaj të përditshëm:
— “Fute makinen në garazh?”
Aty e kuptova sa e largët isha bërë.
Dhe se sa larg ishin bërë “ne.
Sonte, ndërsa po e shkruaj këtë histori për psikologen, nuk e di nëse jam më shumë fajtore apo më shumë e plagosur. Nuk e di kush jam më shumë: Gruaja që nuk mbahet dot më, apo ajo që kërkon të mos zhduket brenda heshtjes së një marrëdhënieje të vdekur.
E di vetëm që jam e ndarë mes fajit dhe pasionit.
Mes një dashurie që ka vdekur ngadalë…
dhe një ndjenje që më ringjalli brenda një nate.
Përgjigjja e psikologes
Ajo që po përjeton nuk është e pazakontë dhe nuk të bën person të keq. Zakonisht tradhtia lind jo nga dëshira për të lënduar partnerin, por nga një nevojë e paplotësuar për lidhje emocionale, vëmendje, butësi.
Ti je ndier e padukshme në marrëdhënie dhe ke reaguar përmes mënyrës së vetme që të ka bërë të ndihesh gjallë.
Por tani ndaj vetes tri pyetje thelbësore:
A është ish-i yt një zëvendësim për boshllëkun, apo një ndjenjë e vërtetë që do të ekzistonte edhe sikur marrëdhënia jote me Arditin të ishte e shëndetshme?
A mund të rikthehet lidhja me bashkëshortin nëse të dy punoni në të?
A je duke qëndruar me të nga dashuria, apo nga frika e ndarjes dhe e panjohurës?
Askush nuk të kërkon ta zgjidhësh menjëherë.
Por një vendim duhet marrë — jo për partnerët, por për veten tënde.
Zgjedh udhën që të jep paqe.
Pasioni mund të të ndezë, por qetësia të shpëton.
