Ndonjëherë, kufiri mes miqësisë dhe ndjenjës kalon pa u vënë re. Një moment i vogël, një afërsi e rastësishme dhe papritur, jeta që ke ndërtuar merr një kthesë që s’e ke menduar kurrë. Kështu ndodhi edhe me rejan – një natë që filloi si çdo ditë pune, por përfundoi si diçka që ai nuk mund ta harrojë dot.
Ishte vonë. Të gjithë ishin larguar nga zyra, përveç meje dhe asaj. Po përfundonim një raport që duhej dorëzuar të nesërmen. Ndërsa ajo më afrohej për të parë diçka në ekran, ndjeva aromën e parfumit të saj – e njohur, por ndryshe atë mbrëmje. Ajo më pa në sy dhe u ndal për një çast.
Asnjëri nuk foli. Më pas ndodhi ajo që të dy e kishim parandjerë, por e kishim shtyrë për javë të tëra. Një natë e vetme, e mbushur me pasion, por edhe me ndjenjën e fajit që po rritej në heshtje.
Kur u zgjova në mëngjes, ajo ishte veshur. U kthye nga unë me një qetësi të çuditshme dhe tha:
“Harroje këtë. Ishte gabim.”
Pastaj doli nga dera – sikur asgjë s’kishte ndodhur.
Të nesërmen në punë, ajo ishte po ajo: E qetë, profesionale, e përmbajtur. Unë, në anën tjetër, ndihesha i hutuar. Çdo herë që e shihja, zemra më rrihte më fort. E dija që ishte e martuar, që kishte familje, por ndjenjat nuk i ndalon dot me logjikë.
M’u duk sikur jetoja në dy botë: një në kujtimet e asaj nate dhe një tjetër, ku duhej të sillem sikur s’ka ndodhur asgjë. Në fund, kërkova ndihmën e një psikologeje, sepse ndjenja po më mbyste.
Që prej asaj dite, kam mësuar ta pranoj atë natë si pjesë të historisë sime – jo si një peshë, por si një mësim. Disa ndjenja janë të bukura pikërisht sepse s’mund të zgjasin.
Këshilla e psikologes:
“Njerëzit shpesh ngatërrojnë intensitetin me dashurinë,” – më tha ajo.
“Kur diçka është e ndaluar, truri ynë e sheh si më tërheqëse. Por ajo që ndjen, s’mund të ndërtojë një marrëdhënie të shëndetshme mbi fshehtësi dhe faj.
Lejoje veten ta përjetosh, por mos e idealizo. Është një kujtim, jo një e ardhme.”
