Rrëfimi:
Nuk e di saktësisht kur filloi. Ndoshta ishte hera e parë kur më foli me një ton të ngrohtë e të kujdesshëm. Apo ndoshta kur pashë se si i trajtonte studentët – me respekt, me durim, me atë qetësi që më jepte ndjesinë e sigurisë. Profesori im i letërsisë ishte shumë më tepër se thjesht një mësues. Ai kishte një mënyrë të çuditshme për të bërë çdo tekst të ndjehej personal, si të më fliste vetëm mua.
Fillova të qëndroja më gjatë pas mësimit, duke bërë pyetje që ndoshta i dija tashmë, vetëm për të dëgjuar zërin e tij më gjatë. E kuptoja që kjo ndjenjë ishte më shumë sesa simpati. Ishte diçka që nuk mund ta kontrolloja më. E dija që ishte e ndërlikuar – ai ishte profesor, unë studente – por ndjenjat nuk pyesin për rregulla.
Një ditë u gjenda në zyrën e psikologes së shkollës. Nuk mund ta mbaja më për vete.
Përgjigjja e psikologes:
Së pari, dua të të falënderoj që ndave këtë ndjenjë me mua. Kjo kërkon guxim, dhe është një hap shumë i rëndësishëm. Ajo që ndjen është e vërtetë për ty dhe nuk duhet të ndihesh në faj për këtë. Shpesh, kur admirojmë një figurë autoriteti – veçanërisht dikë që është i ditur, i kujdesshëm dhe na bën të ndihemi të veçantë – lindin ndjenja që duken si dashuri.
Por është shumë e rëndësishme ta kuptojmë dallimin midis një lidhjeje të shëndetshme dhe një situate ku mund të cenohet ekuilibri i fuqisë, veçanërisht kur bëhet fjalë për profesorë dhe studentë. Nuk dua të të them se ndjenjat e tua janë “të gabuara”, por dua të të ndihmoj t’i kuptosh ato më thellë: Çfarë është ajo që të tërheq? A ndihesh e dëgjuar, e vlerësuar, e sigurt? A janë këto ndjesi që mund të kërkosh edhe në një marrëdhënie me dikë të përshtatshëm për ty?
