Shkruar nga Dijana Toska
Nuk është tragjike që një tym të ndjek gjithë jetën, por që ka aq shumë tym në shpirtin e njerëzve, që të buzëqeshin sot, e të shesin nesër. Është kjo ndër ato dilemat që në vazhdimësi e kam menduar mes shllungave që len tymi i duhanit, duke pyetur veten si është e mundur!?
Ka diçka magjike te çasti kur cigarja ndizet dhe gjithçka tjetër hesht. Aty fillon përqendrimi im për kaosin e zhurmën e botës përreth, që smund ta ndalosh, por mund ta përballosh. Dhe, ajo si një gënjeshtër e vogël në maje të gishtave, është aty si helm dreqi, e vërtetë, e prekshme, që të vret para syve, por jo pas shpine.
Ajo të paktën ndez një mendim, një ide, një emocion, përderisa të tjerët atje jashtë tentojnë të të fikin gjithçka.
Kërkoja miq si ilaç për shpirt. Ata të fëmijërisë që i desha sishin më afër, disa të tjerë që i respektoja kishin halle të tjera, ndërsa nga këta të tjerët mësova se buzëqeshja e filtruar ishte helmi më i keq, që të përqafonte e plagoste në të njejtën kohë.
Një tym i zi që po e sillte era mbi kokat tona, po afrohej që të garonte me ajrin e pastër të tokës. Kundërmimi i saj nuk la vlerë pa degraduar, duke gënjyer e mashtruar, duke vjedhur e kërcënuar, duke vrarë e shëmtuar në emër të diçkaje të shenjtë. U katapultua duke uzurpuar jetën e një shoqërie!
Në atë mjegull, cigarja ishte aty, besnike, e dëmshme, po, por e ndershme. Nuk më gjykonte, nuk më mashtronte, nuk ma dhunonte pavarësinë. Më ndihmonte ta mësoj çmimin që duhej ta paguajmë për ta mbrojtur lirinë e dinjitetin e kombit.
E doja gjithnjë e më shumë tymin e duhanit tim. Më jepte ndjenjën e sigurisë, sinqeritetit. Ishte një armik i drejtë përballë mardhënjeve të pandershme që kishin filluar të ndërtojnë njerëzit duke filluar nga pushteti, deri tek intimiteti.
Sot, kur ky tym i ndershëm më ndihmon ta hesht dhimbjen, pyes veten: kush mi vodhi vitet më të bukura të jetës? Helmi i dashnisë, apo helmet e maskuara të përditshmërisë që përmes fjalëve të ëmbla vrasin pa zhurmë brishtësin e të qenurit njeri?
Kaluan 45 vjet me këtë dashni buzësh, dhe gati po aq vite karrierë në kërkim të diçkaje dinjitoze që shpirtin do të ma puthte.
Dhe vjen mosha. Me të, edhe urtësia. Njerëzit nuk të mungojnë më. Përzgjedh vetmin e paqën. I dhuron vetes një puthje të vogël në fund të ditës, nga ato që shpirti i njeh mire. Jeton thjesht për ta bërë botën më të bukur rreth e rrotull teje.
Ngrit flamurin e bardhë, rindërton oxhakun tënd të pastër, e mbretërinë tënde të vogël me trinin e shenjtë: tymin, kafen, librat. Tani më edhe tymi i cigares është më i butë, kafeja ka fitu një shije tjetër, librat që presin të pafjala në rend për ti lexuar. Dhe ndonjëherë, një gotë raki, pak muzikë e fjalëkryq për mos harruar, se jeta është ende këtu, me gjithë misterin e saj, për të sjell besim, paqe, ndjeshmëri e dashuri.
Është e vërtetë se cigarja dëmton mushkëritë.
Por, a ka njeri që nuk ka paguar çmimin e një marrëdhënie?
Në një botë që fiket përditë, një cigare, një mendim i qetë dhe pak elegancë janë forma ime e rezistencës.
